23 Eylül 2008 Salı

Rus radyo spikeri, nasıl Müslüman oldu?


Salı, 23 Eylül 2008 11:37

Moral FM’de İhsan Atasoy’un hazırlayıp sunduğu Nur Penceresi programına stüdyo misafiri olan, Rusya’da dini görevlerde resmi olarak hizmet yapan İmam Resul Cemalof, Müslüman olan Rus radyo spikeri Valentine Sofia’nın ilginç hayat öyküsünü anlattı.
Rus radyo spikeri Valentine Sofia nasıl Müslüman oldu?
Hapishanede tanıdığı risalelerden sonra Müslüman olan Rus Mafya babası eski adı ile Cinkole yeni adı ile Abdülkerim, aldığı İslami eğitimlerden sonra Rusya’da İslamiyet’i anlatmaya başlar.
BU arada Abdulkerim’in (Cinkole) tutuklu kaldığı hapishanenin müdürü de risale okumaya başlar. Hapishane müdürü, risaleleri kayda alıp mahkumlara dinletmek ister. Bu nedenle Abdulkerim ve arkaşları o bölgede yayın veren bir radyoya gider. Resul Cemalof buradan sonrasını şu sözlerle anlatıyor:
“Gittik radyonun müdürü ile görüştük. Müdür biz bunu para karşılığında yaparız dedi. 3.Kata çıkın orada kapı üzerinde şu adamın adı yazıyor dedi. O spikerin sesi güzeldi. Seslendirmeler yapıyordu. Gittik kapıyı vurduk açtılar, baktım böyle 65 yaşlarında bir bayan, kaba olarak ne lazımdı dedi bize. Biz kayıt yapacağız dedik hemen giriniz dedi. Yarın gelin başlayalım dediler. Dershaneden çıkmışız üzerimizde tabiat risalesi var. Ben dedim ki bunu vereyim hem bilsin ne okuyacağımızı hem de hizmet olur diye. Kitabı uzattım bayan dedi ki bu kitap İslamiyet’ten mi? Evet dedim bende Allah’ın varlığını ispat ediyor dedim. Kitabı eliyle itti. Bak ben Hıristiyan’ım ben kendi dinimi kabul etmiyorum, siz vereceksiniz ben İslamiyet’ten bir şey mi okuyacağım dedi. Biz de dışarı çıktık.”
Ertesi gün randevu saatinde saat 9’da tekrar gidilir.
“Benim elimde kitap var, 23. sözü okuyacağız. 3 kişi de bizim tarafımızda oturmuş takip ediyorlar. Okumaya başladım, hemen masanın üzerinde stop yandı. Durdum, Sofia Hanım oradan bağırdı ‘bu nasıl okuma ben bilseydim böyle okuduğunuzu size okutmazdım neyse devam edin’ dedi. Sonra siz Müslümanlar şöylesiniz böylesiniz gibi hakaretli sözler söylediler. Dışarı çıktım Abdülkerim abiye dedim ki ya ben artık buraya okumaya gelmeyeceğim, İslamiyet’e hakaret ediyorlar böyle olur mu dedim. Abdülkerim (Cinkole) dedi ki; “Ya Resul, bak ne güzel hizmet gidiyoruz, şimdi biz neredeyiz, Hıristiyanlığın sembolü olan şehrin en yüksek yerindeyiz. Hıristiyanlığın hangi yerinde böyle hizmet var. Derslerimizi burada yapalım” dedi.
Ben de şevklendim, ‘tamam yarın geliyoruz’ dedim.
Ertesi gün geldik dünkünden daha çok sert davranmalar oldu. Bende dershanede geceleri okuyorum, tecrübe yapıyorum ki kayıtta güzel okuyayım İslamiyet’e karşı kötü sözler söylemesinler diye. İkinci gün de geçti. Üçüncü gün 20.Mektuba geldik. Mukaddime bölümüne başladık, onlarda da bende de kitap var. Okurken bir sözdeki vurguyu yanlış yaptım. Dedim şimdi orada stop yanacak, Sofia hanım da bağırmaya başlayacak. O da kızmak bağırmak için zaten bir bahane arıyor. Baktım ses yok, herhalde fazla önemli bir yanlış yapmadım dedim. Devam ettim, okurken bir yanlış daha yaptım. Dedim şimdi durduracak. Yine yanmadı. Okurken bilerek bir sözü atladım, baktım hala ses seda yok. Yanlışlar yapıyorum durduran yok. Sayfanın diğer tarafını çeviriyorum durduran yok. Durdum baktım kendilerine, herkes kitabı okuyor. Beni dinleyen yok.
Ben dedim ki “burada yanlışlar yapıyorum beni durdurmuyorsunuz.”
Yine dinlemiyorlar beni, duymuyorlar, herhalde mikrofon bozuk dedim. Mikrofona vurdum, uyanır gibi oldular ne oldu dediler. 20 dakikadır okuyorum o kadar yanlışlar yaptım kimse durdurmadı. Tamam, sen yeniden başla dediler.
İlk defa İslamiyet’i böyle duyuyorlar. Rus olsun, Amerikan, Azeri, Hindistanlı olsun kim olursa olsun bunlara ihtiyacı var.
Bitirdik, ben çantamı alıp dışarı çıkacağım ve gideceğim. Baktım ki Sofia Hanım da iniyor. Stüdyonun kapısını açtı içeri girdi ve kapattı. “Bir dakika dur çıkma sana bir şey soracağım ama zannetme ki ben İslamiyet’e yakınlaşmışım” dedi. Ben de ciddi bir şekilde “buyurun” dedim. Dedi ki, “ben 25 senedir spikerlik yapıyorum. Radyodan çok kitap okudum, 1990’larda İncil serbest olunca istemeyerek İncil de okudum. Ama bende böyle bir şey olmadı şuana kadar. Ben eve gittiğim zaman, istirahat zamanında bu üç gündür okuduğunuz sözler bir türlü kafamdan çıkmıyor hep onları düşünüyorum” dedi.
Ben de kısa bir cevap olarak Kuran-ı Kerim Cenabı Hakkın kelamıdır, Risale-i Nur onun tefsiridir diye izah etmek istedim dinlemedi. Tamam, bu herkeste olabilir çık sen dedi. Tamam dedim çıktım.
5.gün geldik yine. Sofia Hanım yok. Okuduk ve bitirdik. Gelince Sofia hanım’a selam söylersiniz dedim.Merak ettim, “Sofia Hanım nerede” diye sordum. Dediler bilmiyor musun? Hayır, bilmiyorum dedim. “İki gün önce radyoda program yaparken kendinden geçmiş, bayılmış, bir hastalığı var şuan hastanededir” dediler. Abdülkerim abimiz hemen atıldı, Resul hemen ziyarete gidelim dedi. Dersaneye geldik. Abdülkerim abi hastalar risalesini aldı; tuttu kolumdan gidiyoruz diye. Ben gelmek istemiyorum dedim ama zorla getirdi.
Abdülkerim abiye “başhekime gidip görüşsek hizmet etsek” dedim. Tamam dedi oradan da Sofia Hanım’ın yanına gideriz dedi.
Başhekimin kapısını çaldık 50 yaşlarında bir bayan kapıyı açtı. “Ne lazımdı size” dedi. Biz de hemen içeri girdiğimizden ne diyeceğimizi şaşırdık. Aklıma bant geldi. “Bizde bir bant var, bunu hastalara dinletseniz çok güzel olur” dedim.
Bu başhekimde yeni atanmış buraya ve hastalara bir klasik müzik dinletme düşüncesi varmış.
Aldı kaseti hemen dinledi. Fonda müzik giriyor ondan sonra 23. söz başlıyor. “Çok güzel müzik bu” dedi. Devamını da dinleyiniz dedim. “Bana tam bu lazımdı” dedi. Biz odadan çıktık bütün hastanede o bant çalıyor. Bütün hastalar hemşireler dinliyorlar.Sofia Hanımın odası 302 numaralı oda. Odanın kapısı açık, ilerden gördük oturmuş yaslanmış kendi kaydettiği bandı dinliyor. İçeri girdik. Başını kaldırdı yüzümüze baktı, birden ağlamaya başladı. Taştan su çıkınca nasıl mucize olursa bunun ağlaması da bana öyle geldi. Önceki halini düşünerek “bu insan ağlar mı ya” dedim. Dedi ki “ben iki gündür buradayım. Evladım, kızım ve akrabalarım var kimse beni ziyarete gelmedi. Ben sizi kendime en uzak bulduğum hatta düşman olarak kabul ettiğim siz insanlar ziyaretime geldiniz.”
Benle Abdülkerim abi şoktayız. Çünkü beklediğimizin tam tersi oldu. Hastalar risalesini masasına bıraktık, bir kelime bile demeden odadan çıktık. Dershaneye kadar konuşamadık. Ertesi gün sabah namazını kıldık ve bir telefon geldi. Gür sesli biri açtı telefonu “ben Sofia, sizi stüdyoya bekliyorum” dedi.
Kendisi sonradan bize anlattı; biz odadan çıkınca hastalar risalesini almış, tam altı defa kitabı bitirmiş. Hemşireler gelmişler bakmışlar ki bundaki hastalık 100’den 10’a inmiş. Beni bu kitap kurtardı demiş.
Stüdyoya gittik, kapıda bizi karşıladı ve odasına aldı. Çok nezaketli davranıyordu. Dedi ki “hakkınızı helal edin ben İslamiyet’i böyle bilmiyordum. Şimdi anlamaya başladım. Ben sizin için ne yapabilirim” dedi. Biz de dedik ki siz bu kitapları okuyunuz. “Ben bu kitabı okuyacağım ama sizin için ne yapabilirim” dedi. Biz zaten bunun için geldik dedim. Tamam dedi ben bu kitapları okuyacağım ama yalnız okumayacağım dedi. Bu kitapları radyodan her hafta okuyacağım, hatta seninle beraber okuruz dedi. Sonra Sofia hanımla program yapmaya başladık. Her hafta yarım saatlik bir program yapıyoruz. 15 dakika o 15 dakika ben okuyorum. Elhamdülillah böyle bir programa başladık.
Bir gün ben programa geç kaldım, içeri girdim 3.kata çıkmam lazım baktım ki Sofia hanım okumaya başlamış ama bu okuma daha farklıydı. Bunu dinleyen insan bu insan tam bir Müslüman der. İçeri girdim dediler ki nerde kaldın hemen stüdyoya in dediler. Bende kitabımı alıp indim. Kapıyı açıp içeri girince şok oldum. Baktım ki Sofia Hanım tesettürlü bir şekilde başörtülü oturmuş, okuyor.
Dedim ki Sofia Hanım çok değişmişsiniz. Dedi ki ben Sofia değilim dedi. Kabul ederseniz ben Meryem olmak istiyorum dedi. İhlâs, felak, nas ve kadir surelerini okudu bana, nasıl dedi. Dedim siz Müslümansınız. Dedi ki ben namazı da öğrendim.
Ondan sonra çok hizmet etti. Kaydettiği bantları başka radyo yerlerine gönderiyordu ve orada da okutuyordu. Elhamdülillah beraber 3 ay boyunca okuduk. Programın ismi de ‘Nurdan Damlalar’ idi. Ondan sonra Azerbaycan’a geldim ve bunları anlattım. Sofia Hanım’a telefon açtığımda kabul etmiyorlardı. Çok hastaymış, beyin kanseriymiş. 1 ay sonra da ziyaretine gittik, evdeymiş artık hastanede durmuyormuş.
Kardeşlerle abilerle ziyaretine gittik. İçeri girdik. Gözlerini açtı, risaleyi gösterdi ve oku dedi. İkinci Lema Eyüp a.s bahsini okudum. Bazen gidiyor bazen geliyor, kendinde değildi. Çıktık sonra ben çıkarken eliyle ses etti ve yaklaş dedi. Yaklaştım dedi ki “benim zamanım az kaldı sen cenaze namazımı kıldırırsın.” Latife olsun diye hizmetimiz çok gitmek yok dedim. Çıktık 3 gün sonra telefon açtılar Sofia Hanım vefat etti diye. Kabristana gittik. Baktım ki kazıyorlar dedim ki kıble bu taraf değil. Papaz çağırdılar, “ben size izin versem bile buranın mimarlığı izin vermez” dedi. Hepsinin böyle paralel olması lazım dedi. Ben gideyim telefon açayım valiliğe derken Sofia Hanımın oğlu dedi ki nasıl biliyorsanız öyle yapın dedi. Çok şükür kabrini de biz kazdık, cenaze namazını da kıldırdık.
Sofia (Meryem) hanım, oğluna bir mektup vermiş bize verilmek üzere, bir de vasiyet. Vasiyetinde, ‘Spikerler nurlardan okusunlar’ demiş. Kabrinin nasıl olmasını istediğini de yazmış. Mezar taşına büyük harflerle Sofia küçük harflerle Meryem diye yazılsın. Üzerinde de “dünya fanidir ama biliniz ki ebediyet var” diye yazılmasını istemiş.
Moralhaber.net /www.timeturk.com

Hiç yorum yok: